hollráð handa kvenþjóðinni

Hola lovers,

Einsog þið vitið þá leggur Tískubloggið sig fram um að ráðleggja konum hvernig þær eigi að hugsa og hegða sér til þess að líkurnar á því að þóknast karlmanni séu ávallt í hámarki.

Því vil ég benda kvenkyns lesendum mínum á þennan afar nytsama pistil. Það var nú aldeilis kominn tími til að einhver karlmaður léti heyra í sér og benti kvenþjóðinni á hvað hún gæti bætt í fari sínu. Listinn telur 15 atriði, og er það vel. Þó eru þau að mínu mati mismikilvæg og ég vil því sérstaklega draga fram þrjú atriði sem þessi ónefndi maður tæpir á og ræða þau frekar. Því höfundur listans talar undir rós, en þessi atriði geta skipt sköpum í þeirri flóknu list sem felst í því að þóknast karlmanni, og því tel ég það afar, afar mikilvægt að lesendur mínir átti sig vel á því hvað hann á við og misskilji ekki neitt.

Fjórði liðurinn sem þessi ágæti maður nefnir er „Alvarleiki / Húmorsleysi“. Þarna bendir hann konum á að þær eigi að hafa húmor fyrir sjálfum sér. Með þessu á höfundur við að þú átt að sýna honum þá sjálfsögðu kurteisi að hlæja að öllum bröndurunum  hans, þó þeir séu á þinn kostnað, þér finnist þeir kannski niðrandi í þinn garð eða hreinlega ekki fyndnir. Karlar eru nær undantekningarlaust miklu gáfaðri en konur, þeir hafa miklu háþróaðra og næmara skopskyn, og því er óhætt að draga þá ályktun að ástæðan fyrir því að þér finnist brandarinn ekki fyndinn sé hreinlega sú að þú skilur hann ekki. Höfundur er meira að segja svo vænn að koma með dæmi um brandara sem þér á að finnast fyndinn, en í honum gefur hann í skyn að kvenkynið hafi lítið þróast í gegnum árin. Fyrstu viðbrögð þín eru ef til vill þau að brandarinn sé niðrandi í þinn garð og jafnvel kvenþjóðarinnar allrar, og þig langar ekki að hlæja að honum, en í raun þá skilur þú ekki húmorinn í honum. Þetta er hárfín kaldhæðni. Lestu brandarann aftur og aftur og ef þú skilur hann ekki enn þá skaltu lesa þetta hér.

Skólabókardæmi um femínista.

Áttundi liðurinn „Kvenremba (Femínisti?)“ bendir á þá augljósu staðreynd að enginn nennir að púkka uppá kvenrembur, a.k.a. femínista. Enda eru þær, einsog höfundur listans bendir réttilega á, „bitrar og gramar konur sem þrá fátt heitar en að sjá karlmenn hengda upp á millifótakonfektinu“. Að auki eru þær ógeðslegar, ljótar, leiðinlegar og loðnar konur sem eru alltaf með einhvern uppsteyt og leiðindi. Þær geta aldrei slakað á og eina ástæðan fyrir því að þær kalla sig femínista er að sú að þær leggja hatur á karlkynið einsog það leggur sig afþví að enginn vill sofa hjá þeim. Og, einsog höfundur nefnir, ef að þær væru alvöru jafnréttissinnar þá myndu þær að sjálfsögðu hætta að beita sér fyrir kvenréttindum og í staðinn fara að berjast fyrir réttindum karla þarsem á þá hallar.

Í fimmtánda og síðasta liðnum, „Kynlífsbann“, nefnir höfundur hina óskráðu reglu sem ríkjandi er í okkar samfélagi varðandi kynlíf, og hún er sú að það eru í raun bara ein réttmæt ástæða fyrir því að kona megi neita manni sínum eða kærasta um kynlíf. En það er einungis „þegar karlmaður er vondur við konuna sína (ofbeldi eða framhjáhald)“. Annars á hann fullan rétt á því að hafa aðgang að líkama þínum þegar honum hentar, „því ófullnægður karlmaður er ósáttur karlmaður“. Það skiptir engu þótt þú sért þreytt, pirruð eða með hita og niðurgang. Ef þú vilt halda í manninn þinn er eins gott að þú bítir á jaxlinn, því einsog höfundur listans bendir á þá ert þú „ekki sú eina í heiminum með leggöng og munn“.

Ég segi amen við því, bróðir!

xoxo
-h