Sunday, October 31, 2010

eruði að fokking djóka?

OMG lovers,

Lillz var að senda mér linkinn á þessa frétt.

Ég veit eiginlega ekki hvað ég á að segja. Það eru margar tilfinningar sem þjóta um hugann á stundu sem þessari. Þar ber ef til vill helst að nefna brostnar vonir, efa, sorg, reiði og afneitun.

En þessu er ekki lokið, Eyja.

Ég gefst ekki upp þó að á móti blási.

Og lögfræðingur minn er kominn í málið.

xoxo
-h

átfitt dagsins o.fl.

Hola lovers,

Stundum koma dagar þar sem get ég hreinlega ekki tekið myndir fyrir átfittpósta afþví að annar kötturinn (eða stundum báðir) þvælist svo mikið fyrir og treður sér inná allar myndir, og ef litapallettan í átfittinu passar ekki við feldinn á þeim þá er þetta eiginlega til einskis og þeir skemma allt. En kettirnir mínir eru svo þrjóskir og elska Tískubloggið svo mikið að þeir látast yfirleitt ekki segjast fyrren ég bæti þeim inní átfittið og leyfi þeim að njóta sín almennilega á myndunum.

Í dag er einn af þessum dögum, einsog sést berlega á eftirfarandi myndum.

En vindum okkur í átfittið.

Bolur: Keyptur í Bangkok. Af kærasta.

Peysa: H&M í... Berlín?

Buxur: Keyptar á útsölu í kringlunni.

Sokkar: Gjöf.

Hár: Í teygju.

Köttur: Athyglissjúkur og elskar Tískubloggið.

En yfir í aðra sálma: Á morgun er fyrsti vinnudagurinn minn hjá Eyjunni!

Ég er megaspennt, en þið?

xoxo
-h

Wednesday, October 27, 2010

ný og dásamleg skáldsaga Tískubloggsins í smíðum

Hola lovers,

Sawry hvað ég er búin að vera löt að skrifa. Er nefnilega búin að vera bissí að vinna í skáldsögunni minni.

Hún fjallar um íðilfagra, ofurgáfaða og afar hávaxna unga konu sem stofnar lífstíls- og tískublogg á internetinu. Þar mundar hún hárbeitt stílvopn sitt og aflar sér fljótt margra einlægra aðdáenda og síðan öðlast miklar vinsældir um heim allan.

Svo kemst unga konan í kynni við internet einkaspæjara, sem er einnig einlægasti aðdáandi hennar, og fer að hjálpa honum að leysa dularfullar ráðgátur á öldum ljósvakans. Þau hafa aldrei hist augliti til auglitis, en hafa þó deilt sínum innstu leyndarmálum og draumum.

Svo, dag einn, fær unga konan tölvupóst. Í honum stendur:

Ég er fyrir utan.
Kv. Internet einkaspæjari.

Unga konan hleypur út, en kemur hvergi auga á hann. En á götunni liggur samanbrotið símskeyti. Þar stendur:

Ég var fyrir utan. En mér var rænt. Notaðu vitneskju þá er ég hefi kennt þér og bjargaðu mér.
Kv. Internet einkaspæjari.

Og þá fer hún og bjargar honum, o.s.frv.

Ætliði ekki öll að kaupa bókina um leið og ég fæ útgáfusamning, og þrátt fyrir að ég sé hér búin að segja ykkur söguþráðinn og endann?

Ég lofa að það verður fullt af sjálfsmyndum í henni.

Þeir sem kommenta á þessa færslu fá áritað eintak.

xoxo
-h

Sunday, October 24, 2010

mér líður miklu betur núna, takk

Hola haters,

Vildi bara formlega þakka öllum sem sendu mér nafnlaus sms af ja.is og bentu mér á að ég væri með hrukkótta úlnliði á myndunum hérna fyrir neðan.

Ég hef ekki efni á bótoxi einsog stendur, svo þið getið bara fokkað ykkur í bili.

xoxo
-h

átfitt dagsins


Peysa: Keypt í Svíþjóð í gamla daga. Mj. hnökrótt.

Bolur: Keyptur í... Smáralind?

Buxur: Náttbuxur með kattaloppum á botninum (sjást ekki á mynd). Keyptar á útsölu. Girtar ofaní nærsokka.

Nærsokkar: H&M í Belgíu.

Utanyfirsokkar: Gjöf frá afar góðri, en landflótta, vinkonu. Ég reif óvart bandið yfir ristina og er að bíða eftir því að kærastinn taki sig saman í andlitinu og saumi það fyrir mig.

Hár: Skítugt, en í teygju svo það sést eiginlega ekki, a.m.k. ekki úr fjarlægð.

Naglalakk: Farið að flagna.

Köttur: Tjillaður.

ÖPPDEIT

Fatlaði kötturinn var að kvarta yfir því að miklu færri myndir birtust af honum hér á Tískublogginu heldur en af hinum ófatlaða, svo ég læt þessa fylgja með til að allrar sanngirni sé gætt.

Það sést reyndar glitta í skottið á hinum kettinum á myndinni, svo tæknilega séð er þetta mynd af þeim báðum, en ekki segja neinum, ókei?

xoxo
-h

Saturday, October 23, 2010

átfitt dagsins


Second hand vintage latexsamfestingur: Keyptur á Ebay árið 2009.

Skór: Af kærasta.

Það fylgja tvær aðrar grímur með samfestingnum:


Fíla samt þessa fyrstu best og nota hana mest.

xoxo
-h

Friday, October 22, 2010

Tískubloggið sniðgengið - framhald af framhaldinu af framhaldinu

Hola lovers,

Ji, ég held að Pjattrófurnar séu hreinlega búnar að blokka mig.

Ég var að reyna að taka þátt í umræðunum um þessa færslu, því mér fannst hún að mörgu leyti keimlík þeirri umræðu sem myndaðist á þessari síðu um „14 leiðir til að grennast“ og mér fannst ég því hafa töluvert mikið til málana að leggja.

En einsog þið sjáið af skjáskotunum hér að neðan þá þarfnast athugasemdir mínir skyndilega samþykkis stjórnenda vefjarins, og það hefur ekki hlotist enn.

Sönnunargagn 1. Smellið til að stækka.

Sönnunargagn 2. Smellið til að stækka.

Er ég bara paranojd, eða eru þær í alvörunni að gera grín að mér?

xoxo
-h

Thursday, October 21, 2010

H*O*T*N*E*S*S



Stimamýktin, tónlistin, limaburðurinn, myndatakan... ég er orðlaus af aðdáun!

xoxo
-h

takk fyrir ekkert, Tobba

Hola lovers,

Einsog þið vitið eflaust þá er æðsti draumur minn að fá útgáfusamning og gefa út tísku- og lífstílshandbók. Ég hef ekki legið á þeirri skoðun minni að ráðleggingar Tískubloggsins eigi mikið erindi við hinn almenna lesanda, og myndu bæta lífsgæði kvenna um heim allan til muna.

Það gladdi mig því óheyrilega mikið að lesa þessi orð á blogginu hjá ædolinu mínu, henni Tobbu Marínós.

„Mitt helsta ráð ungs fólks sem langar að reyna fyrir sér í fjölmiðlum – hvort sem það er ljósmyndun, blaðamennska, sjónvarp eða hvað sem er, þá er lausnin blogg [...] Aðalatriði er að það sé eitthvað sem þú hefur einlægan áhuga á – annars verður upplifun þín og þar af leiðandi textinn aldrei neitt spes  [...] Bloggið landað mér til dæmis fyrsta bókasamningnum mínum.“ (sjá meira hér )

Ég hef einmitt mjög einlægan áhuga á tísku, megrunum og lífstílum og því hlýtur upplifun mín, og þar af leiðandi textinn líka, að vera mjög spes.

En ég skil bara ekki afhverju mér hefur enn ekki verið boðinn útgáfusamningur fyrir Lífstílinn - Megrun, tíska, Bob & beikon (en það mun verða heitið á bókinni minni, það eða Hinn dömulegi lífstíll). Nú er ég búin að halda úti þessu bloggi alveg síðan um miðjan júlí, eða um þrjá mánuði, og forleggjarar hafa því haft feykinógan tíma til að uppgvöta mig, dást að tískuviti mínu og næmlegri framsetningu og bjóða Tískublogginu útgáfusamning.

Ég hef brotið heilann mikið, lagt höfuðið í bleyti, brætt þetta með mér og sofið á þessu og komst að lokum að því að það er bara ein rökrétt skýring á því að forleggjarar hafa ekki ennþá haft samband.
Og hún er ekki falleg, lesendur kærir.

Eina mögulega ástæðan sem ég get fundið fyrir því að Tískubloggið sé ekki komið með undirritaðan útgáfusamning er sú að Tobba Marínós sé vísvitandi að reyna að bregða fyrir mig fæti.

Því allir geta séð að lífstílsbók mín mun vera í beinni samkeppni við lífstílsbók hennar sem kemur út núna fyrir jólin, nema að mín verður að sjálfsögðu miklu, miklu betri.
Það hlýtur Tobba að vita og því gerir hún sér væntanlega far um að leggja stein í götu Tískubloggsins. En hún er undirförul, og skrifar því feik ráðleggingar á bloggið sitt, einsog hún vilji í alvörunni að Tískublogginu takist að landa útgáfusamningi.

En veistu hvað Tobba? I´m on to you.

Og þú ert ekki lengur ædolið mitt.

P.S. Forleggjarar, hvar í fjandanum er útgáfusamningurinn minn?

xoxo
-h

daily bobsession!

Bob Rivers.

xoxo
-h

Tuesday, October 19, 2010

er ekki í tísku að senda Tískublogginu póst?

Hola lovers,

Það virðist hreinlega ekki vera í tísku að svara póstum frá Tískublogginu. Ég sendi Mörtu Maríu nýverið aðdáendabréf ásamt reynslusögu minni, en hún sendi mér ekki póst til baka. Hún hringdi að vísu í mig í dag og óskaði mér til hamingju með nýju vinnuna, en ég fékk ekki svar við því hvort hún ætlaði að birta reynslusögu mína, eða hvort hún hafi hugsað sér að taka rausnarlegu tilboði mínu.

Ég held að reynslusaga mín eigi mikið erindi við almenning og því sé ég því miður ekki annað í stöðunni en að birta hana sjálf.

Frá: tiskublogg@gmail.com
Til: martamaria@pressan.is
Titill: Saman getum við bjargað lífum - Reynslusaga mín
Dagsetning: 18. október 2010 14:31

Sæl Marta María,

Í ágústbyrjun skrifaðirðu pistilinn „Ertu með pólitískan fatasmekk?“ (http://www.pressan.is/pressupennar/LesaMortuMariu/ertu-med-politiskan-fatasmekk/) og í pistlinum var svolítið sem snart mig djúpt.
Það var setningin: „Það deyr bara eitthvað þegar kona fer á flatbotna skó“.

Þú ert kannski að velta fyrir þér afhverju ég sé að skrifa þér þennan póst svo löngu eftir að þú birtir pistilinn, og sannleikurinn er sá að ég hef allan þennan tíma verið að herða upp hugann að skrifa þér. Því reynsla mín er afar sársaukafull og það er svíður að ýfa upp gömul sár, en ég held að saga mín eigi erindi til kvenna um heim allan og gæti bókstaflega bjargað lífum, og hver er verðugri að koma henni á framfæri en einmitt þú?

„Það deyr bara eitthvað þegar kona fer á flatbotna skó“. 

Enginn þekkir sannleiksgildi þessara orða betur en ég. Og þetta er saga mín.

Þegar ég fermdist þá fékk ég að velja mér háhælaða skó í stíl við fermingarkjólinn. Þeir voru ljósbláir, með semelíusteinum yfir ristina sem glitruðu í vorsólinni. Hælarnir voru ekki mjög háir, en ég var ekki vön að ganga á þeim. Það fór því ekki betur en svo að á fermingardaginn sjálfan, þegar ég var að ganga upp að prestinum til að vígjast inn í guðsríki, þá skrikaði mér fótur, ég datt og hlaut opið ökklabrot. Seinna hljóp illt í sárið og ég þurfti í kjölfarið að dvelja langdvölum á spítala, sem varð til þess að ég missti svo mikið úr skóla að ég þurfti að endurtaka 8. bekkinn.

Ég var ung og óþreyjufull og sárnaði afar mikið að sjá á eftir vinum mínum upp í 9. bekkinn á meðan ég þurfti að endurtaka þann 8., og Marta María, í fávisku minni þá kenndi ég hælaskónum um ófarir mínar.
Ég sór þess eið að ganga aldrei aftur í hælaskóm. Uppfrá þessu skyldi ég sniðganga skótískuna sem hafði kostað mig heilt ár af lífi mínu og inngöngu í guðsríki (því enn í dag er ég ófermd). 

Svo leið og beið, ég eltist og komst til vits og ára, en aldrei datt mér í hug að endurskoða afstöðu mína til hárra hæla. Ég fór í menntaskóla, háskóla, útskrifaðist, fékk góða vinnu, keypti mér mína fyrstu íbúð og lítinn hund sem ég nefndi Hermann. Ég var var sæl og glöð á mínum flatbotna skóm og hafði ekki hinn minnsta grun um þann skelfilega atburð sem beið mín.

Íbúðin mín var á annarri hæð í fallegu steinhúsi á Seltjarnarnesinu. Í kjallara hússins var þvottahús sem var sameiginlegt fyrir alla íbúa hússins. Ég notaði hurð bakvið húsið til að komast inn í þvottahúsið, en þangað var einnig innangengt frá íbúðinni á fyrstu hæð. 

Ég átti gamla þvottavél sem ég hafði erft eftir ömmu mína (blessuð sé minning hennar), það kom stundum skrýtin lykt af þvottinum, en hún virkaði og ég hafði ekki efni á að kaupa mér nýja.

Parið sem bjó á fyrstu hæð hétu Katrín og Vignir, og þau urðu góðir vinir mínir. Þeim líkaði einstaklega vel við Hermann, og því fór það svo að þegar ég þurfti að bregða mér af bæ þá tóku þau hann oft niður til sín því honum þótti leiðinlegt að vera einn heima.

Svo var það eitt sinn að mér var boðið í leikhús. Ég bað Katrínu og Vigni að gæta Hermanns, og var það auðsótt mál. Hann fór niður til þeirra og ég fór í fínan kjól og lágbotna skó og pantaði mér leigubíl. En þegar leið á sýninguna þá fór ég að fá ónot í magann, þar til ég var orðin viðþolslaus, og ákvað að fara snemma heim, þó leikritið væri hin prýðilegasta skemmtun.
En þegar ég kom heim þá komst ég því að ég hafði gleymt lyklunum mínum inni og var læst úti. Ég hafði þó ekki þungar áhyggjur, vegna þess að ég geymdi aukalykil niðri hjá Katrínu og Vigni, og ég gæti sótt hann um leið og Hermann. 
Ég fór því niður til þeirra og bankaði. Það kom enginn til dyra. Ég bankaði aftur, en enginn kom. Ég bjóst við að heyra geltið í Hermanni, því hann þekkti bankið mitt, en ekkert gerðist.

Það var þá sem ég fann reykjarlyktina. Þetta var að haustlagi þannig að fyrst hélt ég að einhver nágranninn væri að brenna lauf, en svo sá ég reykjarslæðu læðast meðfram húsveggnum. Hjartað fór að hamast í brjósti mínu og ég tók á sprett. Ég hljóp fyrir hornið og sá að reykinn lagði meðfram falsinum á þvottahúsglugganum. Ég hljóp þangað og kastaði mér á hnén í blauta moldina fyrir framan gluggann, og það sem ég heyrði þá fékk hárin til að rísa á höfði mínu. 
Ég heyrði gelt innan úr reykjarkófinu.

„Hermann! Hermann!“ æpti ég, því ég hefði þekkt geltið í honum hvar sem væri. Hermann gelti örvinglaður á móti. Ég lagði andlitið að rúðunni og sá móta fyrir honum í gegnum reykinn. Hann stóð og horfði á mig og ýlfraði. Þvottahúslykilinn minn var læstur inni í íbúð, og það var ekki innangengt í þvottahúsið nema úr íbúð Katrínar og Vignis, og þau voru ekki heima. 
Ég byrjaði að berja á rúðuna með berum hnefunum. Augun mín fylltust af tárum, og einsog í gegnum móðu leit ég í kringum mig í leit að steini, eða einhverju hörðu til að brjóta rúðuna. Ég kom ekki auga á neitt slíkt, þannig að í örvæntingunni minni fór ég úr skónum og tók að berja þeim í glerið.

Ég hafði farið í lágbotna kínaskó með mjúkum gúmmísóla og ég barði þeim í gluggann með offorsi, en allt kom fyrir ekki. Ég hefði allt eins getað reynt að brjóta rúðuna með lófafylli af rósablöðum. Tárin runnu niður kinnar mínar á meðan þvottahúsið fylltist af reyk fyrir augum mínum og ég hlustaði á hvernig sífellt leið lengra og lengra á milli þess að Hermann gelti og ýlfrið í honum varð sífellt lægra, þangað til það þagnaði að lokum alveg og ég áttaði mig á því að Hermann væri dáinn. Ég horfði niður á blóðuga hnefa mína og kreisti kínaskóna sem voru ataðir blóði og mold, og svo lokaði ég augunum og öskur mitt klauf næturkyrrðina.

Aðeins ein glerrúða hafði skilið á milli lífs og dauða hjá Hermanni, en þarsem ég hafði verið í lágbotna, mjúkum skóm gat ég ekki bjargað honum.

„Það deyr bara eitthvað þegar kona fer á flatbotna skó.“ Og það var Hermann sem dó.

Ef ég hefði verið á háum, oddhvössum hælum þetta kvöld, þá hefði ég getað brotið rúðuna og bjargað Hermanni.
Aldrei aftur mun ég klæðast flatbotna skóm. Eftir að ég missti hann sór ég þess eið að ganga ætíð á háum hælum, því ég vil ekki hafa fleiri líf á samviskunni.

Saman getum við bjargað lífum.
Klæðumst hælaskóm og neitum að láta eitthvað deyja.

Virðingarfyllst,

-h

P.S. Hér meðfylgjandi er mynd af Hermanni. Ég vona að þú finnir honum stað í bænum þínum.

Og aftur:

Frá: tiskublogg@gmail.com
 Til: martamaria@pressan.is
Titill: Re: Saman getum við bjargað lífum - Reynslusaga mín
Dagsetning: 19. október 2010 09:41
Sæl Marta María,

Mér hefur enn ekki borist svar frá þér, og ég vildi gjarnan vita hvort þú hefur áhuga á að koma reynslusögu minni á framfæri við lesendur þína.
Svo er líka annað sem mig langar að ræða við þig. 
Þannig er að um mánaðarmótin mun ég taka við sem nýr ritstjóri vefritsins Eyjunnar. Mitt fyrsta verk mun verða að láta Pjattrófurnar taka pokann sinn. Upphaflega ætlaði ég mér sjálf að fylla í skarð þeirra, þarsem ég sérhæfi mig í að skrifa um megranir og tísku, rétt einsog Pjattrófurnar sjálfar (þó ég geri það að sjálfsögðu miklu, miklu betur). En ég hef verið að skoða vefritið Eyjuna og mér sýnist verkefnið sem bíður mín þegar ég tek við sem ritstjóri svo umfangsmikið að ég muni ekki komast yfir að halda úti tískubloggi líka, a.m.k. ekki til að byrja með.

Ég er mikill aðdáandi skrifa þinna, og því vildi ég bjóða þér að segja starfi þínu á Pressunni lausu og koma með mér yfir til Eyjunnar og halda þar uppi merkjum fegurðar og tísku fyrstu mánuðina á meðan ég einbeiti mér að ritstjórn og þjóðfélagsmálum.

Hvernig líst þér á?

Virðingarfyllst,

-h

 Þið afsakið vonandi að fyrri pósturinn komi á tveimur myndum. Hann var bara svo langur að hann rúmaðist ekki á einni. Smellið á sönnunargögnin til að stækka.

Og í lokin læt ég fylgja með uppáhalds myndina mína af Hermanni í kóngulóarbúningnum sem var honum svo kær.

xoxo
-h

megrunarráð Tískubloggsins fara um netheima einsog eldur í sinu

Hola lovers,

Styrktaraðili síðunnar er sko aldeilis ánægður með mig núna. Því talsverð umferð hefur verið um síðuna í gær og í dag, og það kemur eflaust engum á óvart að megrunarráð Tískubloggsins „14 leiðir til grennast“ er vinsælasti viðkomustaður lesenda.
Það ætti engan að undra, enda eru þetta pottþétt megrunarráð, og mér segir svo hugur að þessi lífstílsuppskrift mín eigi jafnvel eftir að lifa mig.

Tískubloggið hefur þó legið talsvert undir ámæli í kommentum á þessa færslu. Ég er þar sökuð um ýkjur og lygar og um að hafa slæm áhrif á óharðnaða æsku landsins. Og svo kom athugasemd sem mér sárnaði mjög, því einn lesandi dregur í efa að ég hafi sjálf farið eftir eigin ráðleggingum.

Ég vil því að gefnu tilefni taka það skýrt fram að ég hefði aldrei farið að setja eitthvað á internetið sem ég hef ekki trú á sjálf, og ég myndi ALDREI skrifa neinar ráðleggingar á þessa síðu sem ég fylgi ekki sjálf í hvívetna.

Því ég geri mér fulla grein fyrir því að internetið er sko alls enginn staður til að hafa hluti í flimtingum. Saman höfum við byggt upp samfélag þar sem allir koma fram af heiðarleika og heilindum og ég myndi aldrei grafa undan því trausti sem myndast hefur í netsamfélögum um heim allan, með því að skrifa þvert um hug mér á heimasíðu minni, enda er mannorð mitt þar lagt að veði.
Ég veit vel að æska landsins hefur alist upp við það að trúa öllu sem hún les, og fæstir hafa dómgreind til að vega og meta sannleiksgildi þess sem þeir lesa sjálfir, og því myndi mér aldrei koma til hugar að skrifa eitthvað sem ég er ekki 100% viss um að muni nýtast lesendum og stuðla og meiri lífsgæðum og aukinni lífshamingju aðdáenda minna.

Tískublogginu hefur líka borist fjöldinn allur af þakkarbréfum og aðdáendapóstum þar sem lesendur lýsa yfir þakklæti sínu, því með ráðleggingum mínum tókst þeim loksins að grennast og verða aðlaðandi og þóknast þannig karlmönnum og ná sér í kærasta.

Því get ég fullyrt, kæru lesendur, að mér var ekki hlátur í huga þegar ég skrifaði ofangreind megrunarráð.
Ég stend við orð mín, enda fór ég sjálf eftir ráðleggingum mínum í meira en fimm mánuði áður en ég birti þær hér á síðunni, og með góðum árangri.

Þó viðurkenni ég að ég svindlaði einstaka sinnum á mataræðinu þó reglurnar banni það, því enginn er fullkominn kæru lesendur. Ekki einusinni ég.
Sannleikurinn er einfaldlega sá að ég er mjög svag fyrir beikoni, og það kom fyrir að ég fékk mér flís fyrir svefninn og fór því ekki alltaf svöng að sofa, en annars fór ég algjörlega eftir lífstílsreglunum 14.


En það geri ég hinsvegar ekki lengur.

Þeir sem fylgst hafa með blogginu frá upphafi vita að eftir að ég uppgvötaði kenningar Dr. Peter D´Adamo þá skipti ég yfir í mataræði sem hann telur henta mínum blóðflokki.

Báðar lífstílsaðferðirnar eru góðar.
Ég mæli með að fólk prófi báðar og ákveði síðan hvor þeim finnst henta betur.

Og ég get lofað því að þið verðið mjórri, fallegri og hamingjusamari fyrir vikið.

Verði ykkur að góðu.

xoxo
-h

inspiration dagsins







xoxo
-h

Monday, October 18, 2010

Hvað er að frétta? / What up?

Hola lovers,

Ég er að pæla í að aflita á mér rassgatið.

Hvað með ykkur?

ENSK ÚTGÁFA (FYRIR ALÞJÓÐLEGA LESENDUR MÍNA) // ENGLISH VERSION (FOR MY INTERNATIONAL READERS)

Pit lovers,

I'm wondering to power my ass.

What about you?

xoxo
-h

Tískubloggið hjarta Hermann

Elsku Hermann,

Lesendur Tískubloggsins eru fífl. Það var enginn nema Lillz sem nennti að skrifa minningarorð um þig í kommentakerfinu. Lillz er uppáhaldsaðdáandinn minn, rétt einsog hún var fimmta uppáhaldsmanneskjan þín á meðan þú lifðir. Hún samdi meira að segja ljóð handa þér. Það er svohljóðandi:

-Lífið og himnaríki-

Lífið er svikult og ósanngjarnt.
Það tók þig frá mér eins og eiturlyfjaskammt,
á Vogi.
Hvers vegna. Hvers vegna? Hvers vegna!
Þess vegna.

Himnaríki er traust og sanngjarnt.
Þú ert þar eins og Rex,
ekkert pex.
Hvers vegna. Hvers vegna? Hvers vegna!
Þess vegna.

(höf. Lillz)

Ég treysti því að þú horfir niður á hina, sem ekkert skrifuðu um þig, af mikilli fyrirlitningunni.

Hérna eru nokkrar myndir af þér. Manstu ekki hvað okkur fannst gaman að klæða þig upp í nýjustu tísku?

Ég mun aldrei fyrirgefa sjálfri mér að hafa ekki gefið þér a.m.k. eitt hundabikiní áður en þú varðst allur.





xoxo
-h